Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/86

 — A!... jakież to piękne!... Boże, jakie piękne!...
 Wyjęła z pudełka naszyjnik z wielkich brylantów czystej wody, tak błyszczących i tak umiejętnie dobranych, że zdawały się potokiem ognistym, spływającym po ślicznych rączkach monarchini.
 Naszyjnik falował jak wąż o łusce z błyskawic.
 — Zadowolona jesteś?... — zapytał król.
 — Nad wszelki wyraz, Najjaśniejszy Panie. Zanadto mnie uszczęśliwiasz.
 — Naprawdę?...
 — Patrz na ten pierwszy rząd, djamenty wielkie jak orzechy!...
 — Rzeczywiście.
 — A jak dobrane!... Niczem nie różni się jeden od drugiego. Co za stopniowanie umiejętne!...
 Spuściła głowę i smutek przebiegł po jej twarzy, ale trwało to tak krótką chwilę, że Ludwik XVI nie spostrzegł wcale.
 — A teraz zrób mi jednę przyjemność.
 — Jaką?...
 — Pozwól, żebym sam założył ci ten naszyjnik...
 Królowa wstrzymała męża.
 — To cacko niezmiernie drogie, nieprawdaż? — zapytała z wyraźnem drżeniem w głosie.
 — Może być — odpowiedział król wesoło — ale mówiłem ci, że je przeceniasz. Naszyjnik ten, na właściwem dopiero miejscu, to jest na szyjce twojej, nabierze wartości prawdziwej.
 Mówiąc to, Ludwik zbliżył się do królowej, a trzymał w ręku wspaniały naszyjnik z agrafą, zrobioną także z wielkiego brylantu.
 — Nie, nie — powiedziała królowa — daj pokój. Schowaj naszyjnik z powrotem do pudełka.
 — Nie chcesz, żebym go pierwszy zobaczył na tobie?
 — Bóg widzi, Najjaśniejszy Panie, że nie odmówiłabym ci tej przyjemności, gdybym przyjęła podarek, ale...
 — Ale... — powtórzył król zdziwiony.
 — Ale... ani ty, Najjaśniejszy Panie, ani nikt inny, nie ujrzy na mojej szyi klejnotów takiej ceny.
 — Odmawiasz mi? — Odmawiam zawieszenia na szyi miljona, albo półtora miljona, bo to tyle z pewnością kosztuje.