Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/87

 — Nie przeczę — odpowiedział król.
 — Otóż, nie zawieszę na sobie półtora miljona, gdy skarb jest pusty, gdy król ograniczać musi miłosierdzie i mówić do biednych: „Nie mam, niech wam dobry Bóg pomaga!“
 — Czy mówisz na serjo?
 — Pan de Sartines powiadał mi dnia jednego, że za półtora miljona można zbudować okręt linjowy, a naprawdę, Najjaśniejszy Panie, królowi Francji daleko potrzebniejszy jest taki okręt, niż królowej naszyjnik.
 — Oh! — wykrzyknął król ze łzami w oczach — jakże wzniosłem jest to, co powiedziałaś.
 I pod wrażeniem uczuć serdecznych, dobry kroi zarzucił ręce na szyję Marji Antoniny i uściskał ją gorąco.
 — Francja błogosławić cię będzie, gdy się dowie jak postąpiłaś!
 Królowa westchnęła.
 — Czas jeszcze — powiedział król żywo. — Powiedz, żałujesz może...
 — Nie, nie, Najjaśniejszy Panie, to było inne całkiem westchnienie; zamknij pudełko i odeślij jubilerom. Dobrze się już namyśliłam. Stanowczo nie chcę naszyjnika, lecz pragnę czegoś innego.
 — Czego więc życzysz sobie?
 — Chcę być w Paryżu, na placu Vendome.
 — Oho!
 — U pana Mesmera.
 Król podrapał się w ucho.
 — Odmówiłaś fantazji miljon sześćkroćstotysięcznej — mogę ci na tę małą zezwolić! Jedź do pana Mesmera, lecz pod warunkiem....
 — Jakim?...
 — Że towarzyszyć ci będzie księżna krwi królewskiej.
 Królowa zamyśliła się chwilę.
 — To może pani Lamballe.
 — Niechaj będzie pani Lamballe.
 — Ja zaś natychmiast każę budować okręt linjowy i nazwać go „Naszyjnik królowej“. Zostaniesz jego matką chrzestną, następnie poślę go La Perouse‘owri.
 Król ucałował ręce żony i opuścił jej sypialnię z sercem przepełnionem radością.