Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/89

 — Nic się złego nie stało, król zupełnie rozbrojony! Ale czy wie o wszystkiem? — zapytała Andrea.
 — Pojmujesz, Andreo, że się nie kłamie, gdy się jest królową Francji, i gdy nie ma się żadnej winy na sobie.
 — Prawda — odpowiedziała, rumieniąc się Andrea.
 — A jednakże, droga moja, zdaje się, żeśmy popełniły błąd.
 — I to nie jeden zapewne — odpowiedziała panna de Taverney.
 — Być może, ale największy ten, żeśmy użaliły się nad losem pani de la Motte; król jej nie lubi co do mnie, muszę przyznać, że mi się podoba.
 — Jest Leonard — oznajmiła pani Misery, wracając.
 Królowa zasiadła przed tualetą i znakomity fryzjer rozpoczął swoją czynność.
 Marja Antonina miała włosy przepyszne, i cała jej zalotność na tem polegała, aby je pozwolić podziwiać.
 Wiedział dobrze o tem Leonard i zamiast załatwiać się szybko, jakby to uczynił zapewne z każdą inną kobietą, przedłużał czesanie, by królowa sama sobą napawać się mogła.
 Marja Antonina była dziś zadowolona, uradowana nawet, i wyglądała ślicznie; od czasu do czasu przesyłała Andrei spojrzenia pełne serdeczności.
 — Ciebie wcale nie zburczano — mówiła — bo wolnej i dumnej, lękają się wszyscy potrosze. Zanadto jesteś nieprzystępna!...
 — Ja, Najjaśniejsza Pani — nieśmiało odezwała się baronówna.
 — A ty, ty... jesteś postrachem dla wszystkich szpaków dworskich. Boże! jakaś ty szczęśliwa — że jesteś panną, a nadewszystko żeś z tego zadowolona.
 Andrea usiłowała się uśmiechnąć, smutną jej twarz pokrył rumieniec.
 — Uczyniłam ślub — odrzekła.
 — I dotrzymasz go... piękna westalko?... — zapytała królowa.
 — Mama nadzieję.
 — Ale, ale — zawołała królowa — przypominam sobie.
 — Co takiego?
 — Że nie będąc zamężną, masz jednak od wczoraj swego pana.