Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/90

 — Pana?...
 — Tak, w osobie ukochanego brata; jakże to mu na imię?... Filip, zdaje mi się.
 — Tak, Filip, Najjaśniejsza Pani.
 — Więc przyjechał?
 — Wczoraj.
 — I nie widziałaś go jeszcze! Cóż za samolub ze mnie, zabrałam cię do Paryża i rozłączyłam tak kochającą się parę.
 — O! Najjaśniejsza Pani — odrzekła z uśmiechem Andrea — przebaczamy to Waszej Królewskiej Mości... oboje z całego serca.
 — Napewno?
 — Zaręczam za niego i za siebie.
 — W jakim on wieku?
 — Ma teraz trzydzieści dwa lata.
 — Ja znam go lat czternaście, ale nie widziałam od dziewięciu czy dziesięciu.
 — Jeżeli Wasza Królewska Mość raczy przyjąć go, będzie się czuł prawdziwie szczęśliwym. Oddalenie nie przyniosło żadnej zmiany w jego pełnej szacunku wierności, którą poprzysiągł królowej.
 — Czy mogę widzieć go zaraz?
 — Za chwilę może być u nóg Waszej Królewskiej Mości.
 — Dobrze, bardzo go pragnę zobaczyć.
 Zaledwie królowa wypowiedziała te słowa, gdy ktoś zwinnie, żywo, lekko wsunął się a raczej wskoczył do gabinetu wysłanego kobiercem. Marja Antonina dojrzała twarz filuternie uśmiechniętą w lustrze.
 — To ty, bracie d Artois — zawołała — przestraszyłeś mnie ogromnie.
 — Dzień dobry Waszej Królewskiej Mości — zawoła! młody książę — jakże Wasza Królewska Mość noc spędziła?
 — Bardzo niedobrze, dziękuję ci, mój bracie.
 — A poranek?
 — Wybornie.
 — To najważniejsze. Domyśliłem się odrazu tego, bo spotkałem króla — rozpromienionego rozkosznie. Niema jak zaufanie!
 Królowa się roześmiała, hrabia d‘Artois, nie wiedząc