Strona:PL Dumas - Naszyjnik Królowej.djvu/92

posiłkami. Mnie przedstawił generałowi Washingtonowi, a ten przyjąć mnie raczył.
 — Okazuje się — odrzekła królowa — że ten Nowy Świat, o którym wspomniałeś, powraca nam samych bohaterów.
 — Nie o mnie tu mowa, Najjaśniejsza Pani — z uśmiechem odpowiedział Filip.
 — Dlaczego? — zapytała królowa.
 I, zwracając się do hrabiego d’Artois, dodała:
 — Spojrzyj, braciszku, co za piękny wygląd, co za rycerską postawę ma pan baron de Taverney.
 Filip, widząc zwróconą na siebie uwagę hrabiego d’Artois, którego nie znał, postąpił ku niemu i poprosił, żeby mu się pozwolił powitać.
 Hrabia skinął przyjaźnie ręką, Filip złożył mu głęboki ukłon.
 — Piękny rycerzu — rzekł młody książę — szlachetny kawalerze, szczęśliwy jestem, że cię poznaję. Jakież są zamiary twoje?
 — Wasza Wysokość, sprawa siostry mojej góruje nad moją; postanowienia moje od jej woli zawisły.
 — Ale pan de Taevrney, ojciec żyje jeszcze wszakże, o ile wiem? — zapytał hrabia d’Artois.
 — Tak, Wasza Wysokość — odpowiedział Filip.
 — Mniejsza o to — przerwała żywo królowa — wolę opiekę brata nad siostrą, a nad bratem twoją, panie hrabio. Zajmiesz się panem de Taverney, nieprawdaż?
 Hrabia d’Artois dał znak potwierdzający.
 — Czy wiesz — ciągnęła dalej królowa — że łączą nas węzły bardzo silne?
 — Jakto, siostrzyczko? powiedz mi to, bardzo proszę.
 — Pan Filip de Taverney był pierwszym francuzem, którego spotkałam, przybywając w granice Francji, a przyrzekłam sobie przedtem zapewnić los temu, kogo pierwszego zobaczę.
 Filip uczuł, że krew mu do skroni uderza, przygryzł wargi, by pohamować wzruszenie.
 Andrea spojrzała na brata i spuściła głowę.
 Marja Antonina dostrzegła spojrzenia zamienione pomiędzy bratem i siostrą; lecz czyż mogła odgadnąć — ile te spojrzenia pokrywały tajemnic bolesnych? Smutek brata i siostry — innym przypisała przyczynom. Skoro w ro-