Strona:PL Dumas - Neron.djvu/131

 — Ja kocham — odparła.
 Po chwili milczenia, zapytał znowu:
 — Czego pragniesz?
 — Schronienia, w którem mogłabym myśleć o nim i płakać.
 — Czy czujesz się na siłach pójść za mną?
 — Idźmy — rzekła Aktea, usiłując powstać.
 — Niepodobna w tej chwili, moja córko: jak chronisz się przed namiętnością, tak ja przed surowością tych, którzy mnie osądzili; możemy drogę naszą odbywać tylko w ciemnościach. Czyś gotowa pójść ze mną wieczorem?
 — Chętnie, mój ojcze.
 — I nie zastrasza cię podróż nużąca, długa, ciebie, tak wątłą, tak delikatną?
 — Dziewczęta mojego kraju nawykłe są biegać za łanią w najgęstszych lasach i w górach najniedostępniejszych.
 — Tymoteuszu — rzekł starzec, zwracając się rybaka — zawołaj Sylasa.
 Rybak wziął ciemny płaszcz Pawła, przywiązał go do długiej żerdzi, wyszedł przez drzwi swej chaty i utkwił żerdź w ziemi.
 Znak ten snać postrzeżono niezwłocznie, gdyż niebawem człowiek jakiś zszedł z góry Nizydy w nadbrzeżną dolinę, wsiadł do małej łódki i odwiązawszy ją od brzegu, rączo wiosłował ku przylądkowi; po kwadransie, już przybił do brzegu, o sto kroków od domu, w którym był oczekiwany, a w pięć minut potem ukazał się we drzwiach.
 Po miedzianej cerze, po opasującym głowę zawoju, po rysach wyrazistych, można było poznać w nim odrazu syna piaszczystej Arabji. Wszedł w postawie pełnej uszanowania, niemal kornej i pozdrowił Pawła w języku nieznanym. Ten od-