Strona:PL Dumas - Neron.djvu/195

 — Cóż tam słychać o Ahenobarbie?
 Człowiek zasłonięty zadrżał.
 — Podobno uciekł — rzekł towarzysz.
 — A czy wiadomo dokąd?
 — Ku Neapolowi. Mówią, że go widziano na drodze Appijskiej.
 — Dzięki wam — rzekli wieśniacy i udali się dalej, wznosząc okrzyki:
 — Niech żyje Galba! Śmierć Neronowi!
 Okrzykom tym zawtórowały głosy obozujących za miastem pretorjanów.
 Tajemniczy jeźdźcy spotkali o pół mili cały oddział żołnierzy.
 — Coście za jedni? — zapytał jeden hastatus, zagradzając im drogę swą włócznią.
 — Stronnicy Galby, szukamy Nerona — od*parł jeździec.
 — Życzę wam lepszego szczęścia niż nasze — rzekł dekurjon.
 — Jakto?
 — Powiedziano nam, że Neron uchodzi tą drogą, spostrzegłszy przeto człowieka, pędzącego galopem, mniemaliśmy, że to był on.
 — I cóż?... — zapytał głosem drżącym osłonięty.
 — Zabiliśmy go — odparł dekurjon — lecz obejrzawszy trupa, przekonaliśmy się, żeśmy się pomylili; bądźcie więc szczęśliwsi i niech was Jowisz prowadzi!
 Osłonięty chciał znów pędzić galopem, lecz towarzysze znów mu zatrzymali konia. Jechał zatem dalej wolno. O pięćset kroków, koń jego potknął się o trupa, leżącego na ziemi i tak gwałtownie w bok uskoczył, że zasłona opadła z twarzy jeźdźca. W tej chwili nadjechał żołnierz pretorjański, wracający z urlopu.