Strona:PL Dumas - Pamiętniki D’Antony T1-2.djvu/104

tego poganina, ażeby raz drugi nie śmiał wchodzić z takiemi propozycjami.
 — Czego ten warjat chce odemnie? rzekł Andre podnosząc się na palcach i patrząc przez ramie Żakomo; czy to mu często się przytrafia!
 — Dobrze, dobrze mój Luidgi, odpowiedział Żakomo, dając znak ręką, połóż swój karabin; to tylko twoje takie zdanie, drudzy zapewne inaczej myślą.
 — Taka chęć wszystkich, nieprawda? rzekł obracając się do swoich towarzyszy.
 — Tak, tak, odpowiedzieli wszyscy; tak, żyć albo umrzeć razem z naszym wodzem. Niech żyje wódz nasz! niech żyje nasz Ojciec! niech żyje Żakomo! Marja jedna nic nie odpowiedziała, dwie tylko ciche łezki spłynęły po jej piękném licu.
 — Słyszysz? rzekł Żakomo obracając się do Andre.
 Tak, słyszę, odpowiedział Andre, ale nic nie rozumiem.