Strona:PL Dumas - Pamiętniki D’Antony T1-2.djvu/175

do sekundantów. Skinęli głową na znak twierdzenia, i zbliżyli się do P. Alfreda.
 »Mój pan podszedł do mnie.
 — »Wracaj do Paryża i sprowadź notaryusza, ażebym go znalazł jak wrócę do siebie.
 — »Jeżeli dla napisania testamentu P. Alfreda, sądzę, że daremna będzie robota, gdyż biédaczek tarza się jak węgorz, krwią womituje, a to znak nie bardzo dobry.
 — Nie o to rzecz idzie, odpowiedział.
 — A na cóż był on potrzebny? zapytałem Kantillona.
 — Dla zrobienia formalności względem zaślubienia młodéj dziewicy, odpowiedział Kantillon, i uznania dziecięcia.
 — Zrobiłże on to?
 — Tak panie.
 Potém rzekł do mnie: — Kantillonie, pojedziemy na wojaż, moja żona i ja; chciałbym także zabrać i ciebie, lecz ty sam pojmujesz, że widząc cię, będzie się za-