Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/109

piękne kobiety na tem polowaniu, lecz nie było czarującej istoty, której szukał.
 Po chwili, otoczyło go zwyczajne koło przyjaciół.
 Antraguet, wiecznie mówiący i śmiejący się, nie pozwolił mu się nudzić.
 — Strasznego mamy wielkiego łowczego — rzekł do pana Bussy.
 — Jakaż musi być jego rodzina!... Bądź łaskaw, pokaż mi jego żonę.
 — Wielki łowczy ma się dopiero żenić — odpowiedział Antraguet.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Od pani Veudron, która go znajduje bardzo pięknym i chętnieby poszła za niego, jak Lukrecja Borgia za czwartego męża hrabiego d'Est. Patrzaj, jak ociera koniem o niego.
 — Z jakiej okolicy jest łowczy? — zapytał Bussy.
 — Z Anjou.
 — Czy bogaty?
 — Tak mówią przynajmniej; w rzeczy samej, ma pochodzić z drobnej szlachty.
 — Któż jest kochanką tego gbura?
 —- Nie ma kochanki, pan de Monsoreau jest szczególny w swoim rodzaju; otóż książę Andegaweński cię przyzywa.
 — Niech poczeka. Ten człowiek, nie wiem dlaczego podnieca moją ciekawość; bo cóż to za nazwisko, Monsoreau!
 — Mysia góra — odparł Antraguet — oto etymologja; stary ksiądz dziś mię tego nauczył: „Mons soricis".
 — Nie żądam więcej.
 — A! czekaj, czekaj — zawołał nagle Atraguet.
 — Na co?