Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/117

 — Tak, przyznaję. Nim się dostanę do tego domu, ktokolwiek może mię zabić.
 — Wasza książęca mość wolałbyś, aby zabili którego z twoich przyjaciół.
 — Bynajmniej, ale ten przyjaciel nie jest księciem i nie ma tylu nieprzyjaciół; przytem, przyzwyczajony do podobnych przygód, umie sobie w nich radzić.
 — Mości książę — rzekł Bussy — na twojem miejscu, wyrzekłbym się tej kobiety.
 — O!... nie,
 — Dlaczego?...
 — Zanadto jest piękna.
 — Mówisz, żeś zaledwie ją widział.
 — Dosyś, aby ocenić prześliczne blond włosy.
 — Aha!...
 — Śliczne oczy.
 — Aha!...
 — Cerę, jakiej nie widziałem nigdy, i postać cudowną.
 — Rozumiem.
 — Takiej kobiety nie łatwo się wyrzec.
 — Pojmuję Waszą książęcą mość i jego położenie mnie boli.
 Książę spojrzał na Bussego z boku.
 — Żartujesz.
 — Nie, i na dowód tego, gotów jestem dzisiejszej nocy udać się tam.
 — Więc się namyśliłeś?...
 — Tylko Grzegorz XIII-ty niewzruszony jest w zdaniu; powiedz Mości książę, co mam czynić.
 — Ukryć się w pewnej odległości, którą ci oznaczę, jeżeli jaki mężczyzna wejdzie, iść za nim, aby się przekonać, co on za jeden.