Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/123

nieważ ze wzruszenia nogi mu drżały, następnie, bo usłyszał głos mówiący:
 — Gertrudo, uprzedź panią, że to ja i że pragnę wejść.
 Żądanie było wyrzeczone tonem rozkazującym i nie znoszącym odmowy; po chwili, Bussy usłyszał głos służącej:
 — Przejdź pan do salonu, pani natychmiast przybędzie.
 Później posłyszał skrzyp zamykających się drzwi.
 Wtedy pomyślał o dwunastu schodach, które Remy policzył, porachował je z kolei i stanął w przedsionku.
 Przypomniał sobie korytarz i troje drzwi.
 Zrobił kilka kroków wstrzumjąc oddech i wyciągając rękę przed siebie.
 Pierwsze drzwi, których dotknął, były te właśnie, któremi wszedł nieznajomy.
 Idąc dalej napotkał drugie, dotknął ich i znalazł klucz w zamku.
 Drżącą ręką zakręcił go i drzwi się otwarły.
 Pokój, do którego wszedł Bussy, ciemny był tylko z sąsiedniego przechodziło doń nieco światła.
 Odbicie tego światła padało na okno zasłonięte firanką.
 Rzucił okiem na część sufitu rozjaśnioną światłem i poznał malowidło.
 Wyciągnął rękę i dotknął łóżka z rzeźbami.
 Nie mógł już wątpić; znajdował się w pokoju, w którym się przebudził po otrzymaniu rany.
 Dreszcz przeszedł Bussego gdy dotknął owego łóżka, albowiem uczuł się otoczony wonią młodej i pięknej kobiety.