Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/134

wienia nie przekonały mnie i hrabia odszedł nie umniejszywszy przykrego wrażenia, jakie na mnie sprawił.
 Wychodząc, prosił mojego ojca o pozwolenie odwiedzania nas.
 Urodził się w Hiszpanji, wychował w Madrycie, więc baronowi było przyjemnie mówić o kraju, w którym długo przebywał.
 Prócz tego, hrabia pochodził ze znakomitego rodu, był ulubieńcem księcia Andegaweńskiego i mój ojciec nie miał powodu nieprzyjmowania go w domu.
 Niestety! od tej chwili przestałam być nie tylko szczęśliwą, ale i spokojną.
 Wkrótce spostrzegłam, że uczyniłam na nim wrażenie.
 Z początku, bywał raz na tydzień, później dwa, później codziennie.
 Uprzedzający dla mego ojca, umiał mu się podobać.
 Hrabia był i dla mnie uprzedzający jak dla kochanki, a pełen uszanowania, jak dla siostry.
 Pewnego rana, ojciec wszedł do mego pokoju poważniejszy niż zwykle, a w jego powadze przebijało się coś radosnego.
 — Moje dziecię — rzekł do mnie — zawsze mi mówiłaś, że jesteś przy mnie szczęśliwą.
 — Najszczęśliwszą! — zawołałam — nigdy nie chcę cię odstąpić.
 — A więc moja Djano — mówił dalej schylając się aby mię w czoło pocałować — twoje szczęście zależy tylko od ciebie.
 Spodziewałam się tego co miał powiedzieć i zbladłam tak okropnie, że zatrzymał się, nim usta na mojem czole położył.