Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/15

 — Tak, zapewne, ciebie, ale co do mnie...
 — A naco się żeniłeś, wiedząc jak król jest zazdrosny w przyjaźni?
 — Zapewne — mówił Saint-Luc do siebie — każdy sobie życzy najlepiej. Ale nie zapominajmy się, pragnę żyć spokojnie choć piętnaście dni po ślubie i muszę zjednać księcia d‘Alençon.
 Zrobiwszy tę uwagę opuścił Quelusa, a postąpił ku panu de Bussy.
 Pa nieprzyjemnej apostrofie, Bussy podniósł głowę i powiódł okiem po sali, wytężając słuch i spodziewając się w zamian niegrzeczności.
 Ale wszystkie twarze były odwrócone i wszystkie usta zamknięte.
 Jedni lękali się króla, drudzy Bussego.
 Ostatni widząc, że Saint-Luc się zbliża, sądził, że znalazł, czego szukał:
 — Panie — rzekł Bussy — czy temu, co powiedziałem, winien jestem zbliżenie, którego pan jak widzę szukasz?
 — Temu co powiedziałeś?... — zapytał Saint — Luc najuprzejmiej. — Cóż takiego powiedziałeś? wcale nie słyszałem, nawet nie widziałem cię i chciałem obecnie powitać i złożyć ci podziękowanie, żeś dom nasz zaszczycił.
 Bussy był człowiekiem wyższym w każdym względzie: waleczny, aż do szału, wykształcony, dowcipny i przywykły do dobrego towarzystwa.
 Znał waleczność pana de Saint-Luc i pojmował, że gościnność pokonywała w nim wszelkie rachuby.
 Każdemu innemu powtórzyłby swój zwyczajny frazes, to jest, wyzwałby go; panu zaś Saint-Luc odpowiedział grzecznością.
 — A!... — mówił Henryk widząc pana młodego