Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/16

przy Bussym, sądzę, że mój młody kogut porządnie zapiał. — Przecież nie chciałbym, aby go zabił. Idźno się dowiedz o co tam chodzi? — rzekł do Quelusa. — Albo nie, tyś zapalona głowa; lepiej niech idzie Maugiron.
 Maugiron pobiegł jak strzała, lecz Saint-Luc nie mogąc zostać dłużej z Bussym sam na sam, wrócił do króla i przywiódł pana de Maugiron.
 — Coś temu śmiałkowi Bussemu powiedział? — zapytał król.
 — Ja, Najjaśniejszy panie?
 — Tak, ty.
 — Powiedziałem mu dobry wieczór.
 — Tylko? — bąknął król.
 Saint-Luc spostrzegł się, popełnił niedorzeczność.
 — Powiedziałem mu dobry wieczór — rzekł — i później dodałem, że jutro powiem mu dzień dobry.
 — Tegom się spodziewał — odrzekł Henryk — niedorzeczność.
 — Ale racz Wasza królewska mość zachować tajemnicę.
 — O! tak — mówił przez zęby Henryk — ja to wcale nie do ciebie powiedziałem. — To niezawodne, że gdybyś mógł uwolnić mię od niego...
 Ulubieńcy królewscy spojrzeli po sobie, czego Henryk jakby nie uważał.
 — Bo — mówił król dalej — ten zuchwalec...
 — Zapewne, zapewne — przerwał Saint-Luc. — Przecież dziś, albo jutro trafi na swego.
 — Hum! — mruknął król — djabelnie szpadą robi. Czemuż go wściekły pies nie ukąsi, to byłoby dla nas dogodniej.
 I spojrzał z pod oka na Bussego, który z kilkoma przyjaciółmi przechodząc po salonie, potrącał