Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/18

 — Sam?
 — Bynajmniej, z Maugironem i Schombergiem. Będziemy polowali dla króla.
 — Rozumiem — rzekli razem Schomberg i Maugiron.
 — Król chce jeść jutro pieczeń z dzika.
 — Przyprawioną po włosku — dodał Maugiron.
 — A! pojmuję — mówił d’Epernon.
 — O co idzie, nic nie rozumiem — rzekł d‘O.
 — A zatem patrzaj w około siebie, kochanku.
 Czy nie ma tu nikogo, któryby ci urągał?
 — Zdaje mi się, że Bussy.
 — A więc, niech ci się zdaje, że dzik, z którego pieczeń, będzie miła królowi...
 — Sądzicie, że król... — mówił d‘O.
 — Żąda tego — odparł Qeulus.
 — A więc dobrze, polowanie! ale jak?
 — Na upatrzonego.
 Bussy spostrzegł naradę i nie wątpiąc, że mowa o nim, zbliżył się ze swemi przyjaciółmi.
 — Patrz, Antraguet, patrzaj Ribeirac — rzekłbyś że to Euriles i Nisus, Damon i Pitias, Kastor i... ale gdzie Polux?
 — Polux się żeni — odrzekł Antraguet — i otóż Kastor osierocony.
 — Cóż oni tam robią? — zapytał Burasy patrząc dumnie.
 — Założyłbym się — odrzekł Ribeirac — że radzą o nowym kosmetyku.
 — Bynajmniej moi panowie — odezwał się z szyderczym uśmiechem Quelus — mówimy o polowaniu.
 — Jak na kupidyna — rzekł Bussy — cokolwiek za zimno, może mu skóra popękać.
 — Panie — odpowiedział Maugiron z tym samym wyrazem — mamy ciepłe suknie.