Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/21

 — Więc w sześciu wyjdziemy? — zapytał Maugiron.
 — W pięciu, a nie sześciu — odezwał się Saint-Luc.
 — A! prawda, zapomnieliśmy, żeś się ożenił — rzekł Schomberg.
 — Zapewne — zabrał głos d‘O — nie można go odrywać od żony, jeszcze pierwszej nocy po ślubie.
 — Moja żona bynajmniej mię nie zatrzymuje — odrzekł Saint-Luc — chociaż zgodzicie się panowie, że godną jest, abym przy niej pozostał. Król tego żąda.
 — Jakto, król?
 — Tak, Jego królewska mość żąda, abym go odprowadził do Luwru.
 Młodzi ludzie spojrzeli na siebie z uśmiechem, którego Saint-Luc nie zdołał zauważyć.
 — Czegóż chcesz? — odrzekł Quelus — król tyle okazuje dla ciebie przyjaźni, że bez ciebie obejść się nie może; zresztą nie tak bardzo jesteś nam potrzebny...
 Wtem dał się słyszeć głos Henryka, przyzywający pana de Saint-Luc.
 — Panowie — rzekł — król mię woła, słyszycie? życzę powodzenia.
 I oddalił się. Lecz zamiast udać się do króla, przemykając się pod ścianą, wśród widzów i tańcujących, dostał się do drzwi, któremi Bussy miał wychodzić.
 — Żegnam cię, panie de Saint-Luc — powiedział Bussy. — Co znaczy twoje pomieszanie? Czy i ty masz brać udział w owem wielkiem polowaniu? prawda, byłby to z twojej strony dowód odwagi, ale bynajmniej nie grzeczności.