Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/29

 Tak mówiąc, książę nieznacznie wszedł na ulicę świętego Pawła i znalazł się w miejscu, z którego mógł go dosłyszeć strażnik w Bastylji, nie ze wszystkiem bowiem wierzył grzeczności ulubieńców królewskich, bo wiedział, jaką straszną nienawiść żywi dla niego w swej piersi Henryk III-ci.
 — Teraz panowie, skoro wiecie wszystko — mówił książę — żegnam was.
 Wszyscy skłonili się, a książę idąc, wciąż się oglądał.
 — Mości książę — mówił d‘Aurilly — przysiągłbym, że ci panowie jakieś złe mieli zamiary.
 Północ wybiła, jesteśmy daleko od miasta, schrońmy się zatem w bezpieczne miejsce.
 — Bynajmniej — odrzekł książę przystając — przeciwnie, korzystajmy z ich odejścia.
 — Waszą książęca mość jest w błędzie — mówił d‘Aurilly — oni nie odeszli, lecz owszem zebrali się razem i widać ich przy rogu pałacu Tournelles.
 Franciszek spojrzał.
 D‘Aurilly mówił prawdę.
 Pięciu młodych kawalerów w rzeczy samej powróciło na swoje stanowisko, skąd mieli dokonać swego zamiaru, albo podglądać księcia, czy uda się do Manassessa.
 — I cóż uczynimy?... — zapytał d‘Aurilly, prawda, pragnę być posłusznym, ale nie wiem czy bezpiecznie tu pozstać.
 — Do pioruna!... — zawołał książę, a jednak i przykro się cofać.
 — Tak, wiem o tem: lecz to, co zamierzamy i jutro można wykonać.
 Miałem przyjemność powiedzieć Waszej książęcej mości, czego się dowiedziałem.
 Dom najęty na rok, owa dama mieszka na