Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/31

czatownicy ujrzeli zbliżającego się od ulicy Tison jeźdźca, odzianego płaszczem.
 Ciężki i mocny krok konia tętnił po kamieniach, a światło księżyca, bladawym promieniem, przedarło się przez chmury i oświeciło pióropusz kapelusza.
 Jeździec ściągał cugle koniowi, który czując się powstrzymywanym w swej krewkości pienił się mimo zimna.
 — Tym razem — rzekł Quelus — to on!
 — Niepodobna — mówił Mongiron.
 — Dlaczego?
 — Bo jest sam, a zostawiliśmy go z Livaretem, Entraguesem i Ribeirakiem, którzy nie pozwoliliby mu samemu się narażać.
 — Ależ to on; czy nie poznajecie jego donośnego chrząkania?... Dobrze, że sam.
 — W takim razie to wygląda coś na zasadzkę — rzekł d‘O.
 — Jakkolwiek bądź wygląda, do broni!
 W rzeczy samej, był to Bussy wyjeżdżający z ulicy Ś-go Antoniego i udający się drogą, jaką mu Quelus poradził.
 Mimo przestrogi pana de Saint-Luc, nie pozwolił przyjaciołom towarzyszyć sobie.
 Pułkownik był spragniony przygód.
 — Jestem szlachcicem; ale mam serce cezara i niema w historji rzymskiej czynu, któregobym chętnie nie naśladował.
 Prócz tego, Bussy myślał, że pan de Saint-Luc, którego nie uważał za swego przyjaciela, ostrzegając, chciał go narazić na śmieszność, a Bussy więcej lękał się śmieszności jak niebezpieczeństwa.
 Nawet u nieprzychylnych miał sławę waleczne-