Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/40

 — Powiedz mi — rzekł Bussy — czy ta rana była opatrzona?
 — Nie inaczej — odrzekł lekarz — mimo to, zdaje się świeżą.
 — A czy jest tak poważną, aby mogła wywołać malignę?
 — Zapewne.
 — Cóż u licha! — mówił Bussy. — To obicie, te malowane sklepienie, adamaszkowe łóżko, piękna kobieta i ten jej portret, a nadewszystko ten młody człowiek z zawiązanemi oczami, to wszystko niepojęte.
 Tak, to urojenie — lecz biłem się z ulubieńcami? Niezawodnie na placu Bastylji, wprost ulicy Św. Pawła — opierałem się o mur, w murze były drzwi i szczęściem otworzyły się... Schroniłem się za nie i zatrzasnąłem za sobą. Zresztą, nic nie pamiętam aż do przebudzenia. Czy byłem przytomny, czy marzyłem, to pytanie? A mój koń? powinni go znaleźć na placu, Doktorze, zawołaj mi kogo.
 Doktór przywołał lokaja.
 Bussy dowiedział się, że koń skrwawiony przyczołgał się przed stajnię i tam go znaleziono nade-dniem.
 Ludzie kochający go, natychmiast udali się na poszukiwanie pana i nawet dotąd nie powrócili.
 — Więc tylko portret pozostaje dla mnie zagadką — mówi Bussy. — Cóż za niepodobieństwo aby portret zeszedł z ram i rozmawiał z lekarzem, który miał zawiązane oczy. Na honor, chyba zmysły straciłem...
 — A jednak, o ile sobie przypominam, to śliczny był portret.
 Tu Bussy zaczął przypominać szczegóły piękności, i w miarę jak je wyliczał, jakieś rozkoszne dreszcze go przechodziły.