Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/48

 Joanna strworzyła się — Bussy po pochodniach i kuszach, poznał księcia Andegaweńskiego, którego oprócz tego, można było poznać po srokatym koniu i płaszczu białym, aksamitnym.
 — A!... — rzekł Bussy zwracając się ku Joannie mój paziu, kłopotałeś się jak wejść do Luwru, bądź teraz spokojny, wejdziesz triumfalnie.
 — Jaśnie oświecony książę!... — zawołał z całych piersi Bussy na księcia Andegaweńskiego.
 Głos przebiegł przestrzeń i mimo tętnienia koni i gwaru łudzi, doszedł do księcia.
 Książe odwrócił się.
 — A! to ty Bussy — zawołał uradowany, sądziłem, żeś śmiertelnie ranny i leżysz pod „Rogiem jelenia“ przy ulicy Grenelle.
 — Na honor, książę — mówił Bussy nie zważając na grzeczne powitanie, jeżeli nie zginąłem to tylko sobie zawdzięczam. Wasza książęca mość wystawiasz mię na niebezpieczne zasadzki i pozostawiasz w najprzykrzejszem położeniu. Wczoraj na balu u Saint-Luca, prawdziwy był rozbój. O mało wszystkiej krwi ze mnie nie wytoczyli.
 — Na honor, Bussy, za każdą kroplę krwi twojej drogo mi zapłacą.
 — Pójdź ze mną do Luwru, a zobaczysz.
 — A jednak Wasza królewska mość uśmiechniesz się do pierwszego, którego spotkasz.
 — Cóż zobaczę?
 — Jak powiem mojemu bratu.
 — Mości książę, nie chcę być obecnym naigrawaniom.
 — Bądź spokojny, ja to wziąłem do serca. Przyrzekam ci, że będziesz zadowolony. No i cóż, wahasz się?
 — Znam Waszą książęcą mość.