Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/52

 Kapitan służbowy, otworzywszy, zawołtł zdziwiony:
 — Pan de Bussy!
 — Ja sam, panie de Nancey — rzekł Bussy — król chce mówić z panem de Saint-Luc.
 — Dobrze — odpowiedział kapitan — trzeba o tem pana Saint-Luc uwiadomić.
 Przez wpół otwarte drzwi paź mógł zapuścić wzrok do pokoju.
 — Cóż robi biedny Saint-Luc? — zapytał Bussy.
 — Gra z Chicotem, czekając, zanim król udzieli posłuchania księciu Andegaweńskiemu.
 — Czy pan pozwolisz, aby mój paź tu zaczekał? — zapytał Bussy kapitana.
 — Najchętniej.
 — Wejdź, Janie — rzekł Bussy do hrabiny i ręką wskazał jej okno, przy którem miała stanąć.
 Zaledwie umieściła się tam, gdy Saint-Luc wszedł.
 Przez grzeczność pan Nancey oddalił się nieco.
 — Czego król żąda? — zapytał Saint-Luc tonem cierpkim. A! to ty, panie de Bussy?
 — Ja sam, dobry Saint-Luc, przedewszystkiem...
 I zniżył głosu.
 — Przedewszystkiem winienem ci podziękować za wyświadczoną mi przysługę.
 — Przykroby mi było — odrzekł Saint-Luc — wiedzieć, że tak waleczny mąż poległ.
 — Sądziłem, że zginąłeś.
 — Omało, że nie, ale...
 — Jakto?
 — Tak, za niewielką ranę, odpłaciłem z procentem Schombergowi i d‘Epernonowi. Co zaś do