Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/55

 — Może chcesz, żebym ci pazia zostawił? — rzekł Bussy z uśmiechem.
 — Mnie?
 — Tak, śliczny chłopiec.
 — Dziękuję ci, nie lubię paziów; król pozwolił mi przywołać którego z moich, ale mu podziękowałem. Ofiaruj go królowi, może będzie zeń kontent. Co do mnie, wolę, aby mi służyły kobiety.
 — A ja ci go pożyczę — rzekł Bussy.
 — Mój drogi — odparł Saint-Luc — wcale nie pora do żartów.
 — Zastanów się.
 — Mówię ci, będziesz zadowolony.
 — Nie, nie, sto razy nie...
 — Paziu, proszę do mnie — zawołał Bussy.
 — Na Boga! — mówił Saint-Luc.
 Paź odstąpił od okna i zbliżył się zarumieniony.
 — Na Boga! — mówił Saint-Luc osłupiały, poznając Joannę.
 — No i cóż?... — zapytał Bussy — mam go wziąć z sobą?...
 — O!... nie, nie — mówił Saint-Luc — winienem ci dozgonną przyjaźń.
 Pan de Nancey ździwiony giestami Saint-Luca, zaczął podsłuchiwać, gdy ruch w sali oderwał jego uwagę.
 — Ach!... mój Boże!... — zawołał Nancey — król się gniewa na kogoś.
 — Jak sądzę na księcia Andegaweńskiego, z którym przybyłem.
 Kapitan poprawił szpadę u boku i udał się w stronę, z której hałas dochodził.
 — Powiedz, że źle uczyniłem?,.. — mówił Bussy, zwracając się do pana Saint-Luc.
 — Co tam takiego?... — zapytał ostatni.