Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/60

pelusz przypinany czarnemi śpilkami i rzuciwszy go na krzesło, postąpił ku korytarzowi, prowadzącemu do Saint-Luca.
 — Czekaj mię trefnisiu — rzekł — zaraz powrócę.
 — Nie śpiesz się, mój synku — odparł Chicot, nie śpiesz się — a skoro usłyszał, że Henryk się oddala, dodał: dobrze, że mi dałeś czas.
 A kiedy ucichło stąpanie — zawołał:
 — Hola!
 Lokaj przybiegł.
 — Król zmienił rozkaz — powiedział — żąda wytwornej wieczerzy dla siebie i dla Saint-Luca. Zalecił przedewszystkiem wyborne wina. — Idź wykonaj zlecenie.
 Lokaj odwrócił się, aby spełnić rozporządzenie, które uważał za rozkaz.
 Henryk udał się, jak wiemy, do apartamentu Saint-Luca, który uprzedzony o jego odwiedzinach, położył się do łóżka i staremu służącemu kazał czytać modlitwy.
 Na złoconem krześle, w rogu pokoju drzemał z zakrytą twarzą paź, którego Bussy przyprowadził.
 Król wszystko objął jednem spojrzeniem.
 — Co to za młodzieniec?... — zapytał.
 — Wasza królewska mość pozwoliłeś mi przyprzywołać pazia — odpowiedział Saint-Luc.
 — Tak, tak — mówił Henryk III-ci.
 — Korzystałem więc z pozwolenia twojego, Najjaśniejszy panie..
 — Tak, tak — widzę.
 — Czy Wasza królewska mość żałuje swego pozwolenia?
 — Nie, nie mój drogi — i owszem, rozrywaj się, jak możesz. — Jakże twoje zdrowie?