Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/61

 — Mam silną gorączkę, Najjaśniejszy panie — odpowiedział Saint-Luc.
 — W samej rzeczy, takiś czerwony. — Pokaż puls; wiesz, że znam się na medycynie.
 Saint-Luc wyciągnął rękę z widocznem niezadowoleniem.
 — Tak, tak — mówił król — puls nieregularny, pośpieszny.
 — A! Najjaśniejszy panie, w rzeczy samej, bardzo jestem chory.
 — Bądź spokojny, mój drogi, każę przyjść memu lekarzowi.
 — Dziękuję, Najjaśniejszy panie.
 — Sam cię będę doglądał.
 — Najjaśniejszy panie, nie pozwolę, abyś...
 — Każę sobie tutaj postawić łóżko, będziemy całą noc rozmawiali, bo mam wiele do powiadania.
 — A!... — zawołał Saint-Luc z rozpaczą — mówisz Najjaśniejszy panie, że znasz się na medycynie, że jesteś moim przyjacielem, a spać mi nie dasz przez całą noc. Masz Najjaśniejszy panie szczególniejszy sposób leczenia chorych i kochania twoich przyjaciół.
 — Jakto! jesteś chory i chcesz pozostać sam?
 — Najjaśniejszy panie, mam swojego pazia.
 — Ale on śpi.
 — Ja właśnie tak lubię, przynajmniej mnie spać nie przeszkadza.
 — Więc pozwól mi z nim czuwać, nie będę mówił do ciebie, aż się obudzisz.
 — Najjaśniejszy panie, w dziwnym jestem humorze po przebudzeniu i bardzo trzeba być przyzwyczajonym, aby mi moje niedorzeczności przebaczyć.