Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/66

 — Prawie codziennie, kiedy zdrów jestem. Ale kiedy jestem chory, to dalibóg jestem do niczego.
 — Co ja, to lepiej strzelam, niż Bussy. Ach! dla Boga, czego mi tak drzesz wąsy?
 Fryzjer ukląkł.
 — Najjaśniejszy panie — rzekł Saint-Luc — poradź mi, jakie lekarstwo na serce.
 — Jedz, jedz, kochanku — rzekł król.
 — Sądzę, że się mylisz, Najjaśniejszy panie.
 — Bynajmniej — upewniam cię.
 — Masz słuszność, panie Valois — odezwał się Chicot — ja właśnie na serce choruję.
 I słychać było jak pracował szczękami.
 Król odwrócił się i ujrzał jak Chicot zawija zastawioną dla niego wieczerzę.
 — Chicot, co tam robisz?... — zapytał król.
 — Stosuję wewnętrznie smarowidło, którego mi z wierzchu zabroniono.
 — Jedz, jedz kochanku — rzekł król — wewnątrz czy zewnątrz, to mi wszystko jedno. Hej! niechaj mi zawołają kapitana straży.
 — A tobie na co?... — zapytał Chicot.
 — Żeby mi nadział Chicota na szpadę i upiekł dla moich psów.
 Chicot powstał.
 — Jakto! Chicota twoim psom? szlachcica dla bestyj. Dobrze, niech przyjdzie twój kapitan, a zobaczymy.
 I Chicot dobył ogromną szpadę, którą skoro zaczął wywijać koło twarzy golarza i fryzjera, król nie mógł się wstrzymać od śmiechu.
 — Ale mnie się jeść chce — odezwał się król — a ten hultaj całą mi zjadł wieczerzę.
 — Po co grymasisz Henryku — rzekł Chicot,