Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/72

 Nagle opuścił pokój i kazał czekać na siebie; po jego wyjściu, pokutnicy zaprzestali biczowania.
 Chicot tylko bije d‘O, a on mu oddaje, co sił starczy; jest to męczeński pojedynek.
 Henryk poszedł do królowej, ofiarował jej perły za dwadzieścia pięć tysięcy talarów, pocałował w usta, co mu się od kilku lat nie zdarzyło i zaklinał, aby zrzuciła ozdoby królewskie, a wdziała włosiennicę.
 Ludwika Lotaryńska dobra i łagodna, zezwoliła na wszystko.
 Pytała męża tylko, dlaczego dał jej perły, a każe wdziać włosiennicę?
 — Za moje grzechy — odpowiedział Henryk.
 Ta odpowiedź zadowoliła królowę.
 Ubrała się stosownie do woli Henryka, który powrócił do swego pokoju i czekał na żonę.
 Na widok króla, rozpoczęło się biczowanie, d’O i Chicot już sobie i krwi puścili; król dziękował im i nazywał najlepszymi przyjaciółmi.
 W dziesięć minut przybyła królowa, ubrana we Włosienicę.
 Natychmiast rozdają świece i cały dwór, boso, po lodzie i po śniegu, tak piękni dworzanie, jak delikatne damy, idą do Montmartre; naprzód drżący od zimna, później ogrzani razami Chicota.
 D’O pokonany, został w tyle o pięćdziesiąt kroków.
 O czwartej wieczór skończyła się procesja.
 Klasztory dostały hojne jałmużny, nogi nabożnym popuchły, grzbiet niejednego posiniał, a królowa odziana we włosienice, dobrze uziębła.
 Dzień, jak widzimy, dobrze spędzony.
 W rzeczy samej, każdy ucierpiał zimna i bólu, aby się spodobać królowi; nikt jednak nie wiedział