Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/75

 — Saint-Luc — rzekł nakoniec — czy chcesz zemną noc spędzić?
 — Cóż będziemy robili w pokoju Waszej królewskiej mości?... — zapytał.
 — Zapalimy światła, ja się położę, a ty będziesz mi czytał litanię do wszystkich świętych.
 — Dziękuję Najjaśniejszy panie.
 — Jakto, nie chcesz? jakto, opuszczasz mię?
 — Przeciwnie.
 — Ach! gdybyś chciał.
 — Chcę, ale pod warunkiem...
 — Jakim?
 — Że Wasza królewska mość każesz zastawić stoły, poślesz po muzykę i dziewczęta i że będziemy tańcować.
 — Saint-Luc, Saint-Luc! — mówił król z ubolewaniem.
 — Najjaśniejszy panie, dzisiaj szczególnie jestem wesoły.
 Henryk nic nie odpowiedział.
 Jego umysł niegdyś żywy i wesoły, zaciemniał się coraz bardziej i zdawał się walczyć z ciążącą na nim myślą, jak ołów przywiązany do nóg ptaka, nie dozwala mu wzlecieć.
 — Saint-Luc — rzekł król nakoniec — czy miewasz sny?
 — Niekiedy, Najjaśniejszy panie.
 — A wierzysz w sny?
 — I bardzo.
 — Jakto?
 — Tak, sny często wynagradzają nam rzeczywistość. I tak, tej nocy miałem sen bardzo przyjemny.
 — Jaki?
 — Śniła mi się moja żona...