Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/78

 Henryk spojrzał w około, jakby wybierał jednego ze swych przyjaciół do czytania, którego Saint-Luc odmówił.
 Chicot wciąż patrzył na króla.
 — Otóż — rzekł ze zwyczajną śmiałością — dzisiaj słodkie oczki robisz do mnie, Henryku. Może myślisz, komu dać Opactwo z dziesięcioma tysiącami liwrów dochodu. Daj go mnie, mój synku, doskonałym będę opatem.
 — Pójdź ze mną, Chicot — rzekł król — dobranoc, panowie, spać idę.
 Dworzanie przygryźli usta, a król spojrzał gniewnie.
 — Hej!... golarz, fryzjer, lokaj, i moje maści — wołał Chicot.
 — Nie potrzeba tego wszystkiego — odezwał się król, — zaczynamy wielki post i czas pokuty.
 — Szkoda — rzekł Chicot.
 Król i trefniś weszli do pokoju, który już znamy.
 — Ach!... Henryczku — mówił Chicot — więc dzisiaj jestem w łaskach?... jestem ci koniecznie potrzebny?... a zatem muszę być piękny jak Kupido lub Quelus.
 — Ciszej trefnisiu — zawołał król — a wy, panowie toaletowi, precz!...
 Służący wyszli i drzwi się zamknęły; Henryk i Chicot pozostali sami.
 Chicot patrzył na Henryka z pewnym rodzajem podziwienia.
 — Dlaczego ich odsyłasz?... — zapytał trefniś. — Jeszcze nas nie wysmarowali a ty zapewne nie zechcesz mnie smarować.
 Henryk nic nie odpowiedział, ale po chwili rzekł:
 — Módlmy się.
 — Dziękuję — odrzekł Chicot — jeżeliś dla tego