Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/82

 — Piękny głos — przerwał Chicot podobny, jak pismo mówi, do trąby.
 Potem dały się słyszeć następujące wyrazy:
 „Czy jesteś? czy słyszysz, zatwardziały grzeszniku, czy chcesz trwać w twoich nieprawościach?“
 — Prawda — rzecze Chicot — ten głos coś prawdę mówił.
 — Potem — mówił król — tysiące zrobiono mi zarzutów, a wszystkie okropne.
 — Mów, mów dalej, mój synu, niechaj wiem wszystko.
 — To coś cudownego!
 — Ja bynajmniej nie wątpię, tylko mi dziwno, dlaczego wcześniej nie dano ci takiej przestrogi. Od chwili potopu widać Pan Bóg bardzo cierpliwy. Ale mój synku, musiałeś się przelęknąć okropnie?
 — O! tak.
 — I było czego.
 — Zimny pot spłynął mi po czole i szpik zamarzł w mych kościach.
 — Zupełnie jak w Jeremjaszu. Na twojem miejscu ja sam nie wiem cobym uczynił. Zapewne krzyku narobiłeś?
 — Nie inaczej.
 — I pewno zbiegł się dwór cały?
 — Natychmiast.
 — I szukano głosu?
 — Wszędzie, Przecież tak byłem strwożony, żem kazał spowiednika przywołać.
 — I przyszedł?
 — Zaraz.
 — Powiedz mi szczerze, mój synu, co myślał o tem spowiednik?
 — Zadrżał.
 — I ja tak myślę.