Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/86

 — Ho!... ho!... — mówił Chicot — powiew nie na żarty.
 Zaledwie ostatni wymówił wyraz, lampa z kolei zgasła i ciemność zupełna zaległa pokój.
 — Cóż u licha! — zawołał Chicot powstając.
 — Będzie mówił, będzie mówił, — rzekł król kuląc się na łóżku.
 — Zatem słuchajmy.
 W rzeczy samej, głos ponury i świszczący mówił w rogu łóżka:
 — „Zatwardziały grzeszniku, czy jesteś?“
 — Jestem, jestem — rzekł Henryk, szczękając zębami.
 — Jakiś chropowaty głos — zrobił uwagę Chicot — ale słuchajmy, to coś ciekawego.
 — „Czy słyszysz mnie?” — zapytał głos.
 — Słyszę — wyjąkał Henryk — słucham drżący przed twoim gniewem.
 — „Czy myślisz, że byłeś mi posłuszny, powierzchownie oddając się pokucie, a serce zachowując dla grzechu?“
 — Dobrze mówi, — rzekł Chicot — to tak jak kazanie.
 Król złożył ręce, gdy się Chicot doń zbliżył.
 — A co? — odezwał się — czy teraz wierzysz?
 — Czekaj! — rzekł Chicot.
 — Co chcesz?
 — Ciszej, oto zsuń się lekko z łóżka a mnie puść na twoje miejsce.
 — A to na co?
 — Aby gniew owego złośliwego ducha spadł na mnie, a nie na ciebie.
 — Myślisz, że mi to co pomoże?
 — Sprobójmy.