Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/89

dzo przychylny panu Saint-Luc; kto wie, może to jego jaki krewny?
 Henryk nie zważał na dowcip trefnisia i mówił, z goryczą:
 — Jestem zgubiony! ten głos śmierć na mnie sprowadzi — to jest głos z góry.
 — Bynajmniej, tym razem mylisz się nieco Henryku, ten głos pochodzi z boku.
 — Jakto z boku?... — zapytał Henryk.
 — Tak, czy nie uważasz, że z tej strony muru? Na honor, ten głos w Luwrze mieszka.
 — Niedowiarku!... — zawołał Henryk.
 — Być może; tylko to mnie dziwi, że Henryk III-ci nie ciekawy poznać tak znakomitego gościa.
 W tej chwili, drzazga pozostawiona w kominku, zapaliła się i oświetliła twarz Chicota.
 Twarz ta była tak wesoła i żartobliwa, że król aż się zadziwił.
 — Jakto!... — zawołał, ty żartujesz sobie?
 — Nie inaczej i tobie Henryku to samobym poradził. Oto przekonaj się tylko...
 — O czem?
 — Że głos mieszka u ciebie w Luwrze.
 — A gdyby mówił jeszcze?
 — Będę odpowiadał za ciebie; wszak dotąd nic nie poznał.
 Król zmarszczył brwi, a Chicot mówił tak długo, że nieco naruszył jego wiarę.
 — Masz słuszność — rzekł — ja sam mam ochotę.
 — Więc idź — rzekł Chicot.
 Henryk lekko otworzył drzwi na korytarz, prowadzący, jeżeli sobie przypominamy do pokoju mamki Karola IX-go, zamieszkałego obecnie przez Saint-Luca.