Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/95

 Tajemniczy człowiek prawą ręką podniósł zasłonę z oczów i będąc wprost domu, począł iść naprzód.
 Przysunąwszy się do bramy, patrzył na dom z uwagą.
 — Nie — rzekł — to nie tu.
 Spuścił zasłonę i znowu liczyć zaczął.
 Czterysta dziewięćdziesiąt jeden, czterysta dziewięćdziesiąt dwa, czterysta dziewięćdziesiąt trzy: ach! chyba skonam! zawołał.
 I znowu podniósł zasłonę, zbliżając się do bramy w której stał Bussy.
 — Hm!... — rzekł, to tu być powinno — a jeśli nie? czy licho nadało wszystkie te bramy do siebie podobne.
 — Moja uwaga słuszna — rzekł do siebie Bussy, to pewno matematyk.
 Tajemniczy człowiek, znowu spuścił zasłonę i szedł dalej.
 „Czterysta dziewięćdziesiąt sześć, czterysta dziewięćdziesiąt siedem, czterysta dziewięćdziesiąt osiem, czterysta dziewięćdziesiąt dziewięć...
 — „Jeśli wprost mnie jest brama, to ta niezawodnie, rzekł poszukujący.
 W rzeczy samej była brama i to sama, w której stał Bussy.
 Skoro więc nieznajomy wzniósł latarkę i podniósł zasłonę, spojrzał twarz w twarz Bussemu.
 — I cóż?... — rzekł Bussy.
 — A!... — nieznajomy cofnął się.
 — Stój!... — zawołał Bussy.
 — To niepodobna!... — odparł nieznajomy.
 — Czy jesteś pan lekarzem?
 — A pan rycerzem?
 — Nie inaczej.
 — Jezus!