Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/96

 — Lekarzem — mówił dalej Bussy, który wczoraj wieczór opatrywał rannego, ugodzonego w bok...
 — Prawy.
 — Tak jest: zaraz pana poznałem: masz pan lekką i zręczną rękę.
 — A! panie, nie spodziewałem się pana spotkać.
 — A czego szukałeś?
 — Domu.
 — Pan szukałeś domu?
 — Tak.
 — A więc go nie znasz?
 — Jak go mam znać, gdy mię doń wprowadzono z zawiązanemi oczyma?
 — Z zawiązanemi oczyma?
 — Nie inaczej.
 Więc istotnie byłeś w tym domu?
 — W tym, albo w bardzo blizkim, bo właśnie go szukam.
 — Dobrze — rzekł Bussy — więc nie marzyłem.
 — Jakto pan nie marzyłeś?
 — Muszę ci powiedzieć mój przyjacielu, że oprócz pchnięcia w bok, wszystko uważałem za sen.
 — Teraz się nie dziwię — rzekł młody lekarz.
 — Dla czego?
 — Domyślałem się jakiejś tajemnicy.
 — Którą ja pragnę wyjaśnić i w czem liczę na twoją pomoc.
 — Najchętniej.
 — Ale przedewszystkiem, dwa wyrazy.
 — Powiedz je pan.
 — Jak się nazywasz?
 — Panie przebacz mi — mówił młody lekarz. Wiem, że na podobne pytanie powinienem się wyprostować i powiedzieć: a pan jeżeli łaska? Lecz pan masz szpadę, a ja tylko lancet. Pan wyglądasz na pa-