Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T1.pdf/98

 Temu zapewne przypisać muszę, że wczorajszej nocy miły obudził mię głosik.
 — Kobiecy! — zawołał Bussy.
 — Tak; ale nie uprzedzaj się, panie hrabio, bo chociaż ubogi, umiem poznać, że to był głos służącej.
 — I cóż uczyniłeś?
 — Wstałem i otworzyłem; lecz zaledwie słowo mogłem wyrzec, małe ale niedelikatne rączki, zawiązały mi oczy.
 — Nic nie mówiąc? — zapytał Bussy.
 — Tylko tyle: Pójdź pan, oto nagroda; nie chciej wiedzieć kto jestem.
 — I cóż to była za nagroda?
 — Sakiewka pełna pistoletów, którą mi do ręki wsunęła.
 — I cóż na to odpowiedziałeś?
 — Że jestem gotów iść za moją piękną przewodniczką, Nie widziałem, czy piękna, czy brzydka, ale nazwałem ją ładną, bo to nic zapewne nie szkodzi.
 — I poszedłeś nie czyniąc żadnej uwagi?
 — Czytałem w książkach, że podobne przygody nie są złe dla lekarza. Szedłem więc, jak powiedziałem, w milczeniu i liczyłem kroki.
 — Bardzo roztropnie; a więc przy tej bramie stanąłeś?
 — Jeśli nie tu, to pewnie niedaleko.
 — Czy ona nie zdradziła się czasem i nie wymówiła jakiego imienia?
 — Żadnego.
 — A czy nie zrobiłeś jakiego znaku na domu?
 — Taki, jaki mogłem uczynić gołemi rękami, to jest obmacałem drzwi i wiem, że są z gwoźmi, za bramą korytarz i schody.
 — Na lewo?
 — Nie inaczej. Nawet schody policzyłem.