Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/101

z czasów Ludwika XII-go, architektura cudowna, którą i ty polubisz, bo chwalisz koronki i kwiaty. Z okien widok spokojny i smętny na wielkie lasy niezmierzone okiem, a w alejach widać pasące się jelenie i sarny.
 — Śpieszmy się Joasiu — rzekł Saint-Luc — jużbym pragnął być w Meridor.
 I dali ostrogi koniom, które biegły dwie, lub trzy mile i zwolniły znów, aby podróżnym dać możność rozmowy lub pocałunków.
 W ten sposób przebyli drogę z Chartres do Maux, gdzie bawili cały dzień i wyjechali z postanowieniem dojechania na wieczór do Meridor.
 Przybywszy tam, Saint-Luc uważał, że niema już żadnego niebezpieczeństwa.
 Znał doskonale króla, który zarówno mógł za nim wysłać żołnierzy z rozkazem dostawienia żywego, lub umarłego, albo też poprzestać na powiedzeniu:
 — A! zdrajca Saint-Luc, czemuż go wcześniej nie poznałem? Ponieważ zaś nasi podróżni żadnego nie napotkali kurjera, sądzić mogli, że król Henryk odnosi się do całej tej historji biernie.
 Właśnie Saint-Luc tłumaczył to żonie, oglądając się na pustą drogę.
 — Dobrze — pomyślał — burza spadła na Chicota.
 Nagle uczuł dłoń żony na swem ramieniu.
 Zadrżał, bo to nie były pieszczoty.
 — Co tam? — zapytał.
 — Patrz.
 Saint-Luc odwrócił się i ujrzał na chmurnem tle nieba postać jeźdźca.
 Jeździec ten był na wzgórzu i na tle nieba wydawał się ogromnym.
 — Tak — rzekł blednąc mimowolnie, ktoś jedzie.