Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/104

 — Dokąd?
 — Ku Angers, a państwo?
 — My także.
 — Rozumiem, Brissac leży pomiędzy Angers i Saumur, i zapewne pod rodzinną strzechą, jak gołąbki, chcecie szukać spokoju.
 Zazdrościłbym wam szczęścia, gdyby zazdrość nie była nikczemnością.
 — Ożeń się pan, a będziesz równie szczęśliwy — odrzekła Joanna; — wielkie to szczęście kochać.
 Spojrzała na pana Saint-Luc, jakby przyzywała go na świadka.
 — Pani — odpowiedział Bussy — niezupełnie ufam szczęściu, bo nie każdy żeni się za pozwoleniem króla.
 — Mężczyzna taki jak pan, wszędzie powinien znaleźć miłość.
 — To jest nigdzie.
 — Kiedy tak — mówiła Joanna uśmiechając się — ja pana ożenię; bo najprzód wpłynie to na uspokojenie młodzieży, następnie obdarzy się szczęściem, o którem powątpiewasz.
 — Bynajmniej, — rzekł Bussy — nie śmiem tylko pochlebiać sobie, aby to szczęście było mi przeznaczone.
 — Pozwoli pan ożenić się?... — zapytała pani de Saint-Luc.
 — Według mego upodobania, chętnie...
 — Mówisz pan, jakbyś chciał zostać starym kawalerem.
 — Być może.
 — Może kochasz osobę, której nie możesz zaślubić?...
 — Hrabio — odezwał się Bussy — niech hrabia nie zatapia mi sztyletu w serce.
 — To chyba kochasz się w mojej żonie?...