Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/109

 Przeszedł zwodzony most, za nim postępowały wolnym krokiem, ze zwieszonemi łbami dwa wielkie psy rasy niemieckiej.
 Starzec przybywszy do oszklonej bramy, zapytał słabym głosem:
 — Kto tam chce biednego starca odwiedzić?
 — To ja, panie Augustynie — odpowiedział drżący ze śmiechu głos kobiecy.
 Joanna de Cossé tak nazywała starca dla rozróżnienia od młodszego brata, Wilhelma, zmarłego przed trzema laty.
 Baron wzniósł powoli głowę i oczy wlepił w podróżnych.
 — Kto jesteś — rzekł — nie poznaję cię...
 — Jakto! pan mnie nie poznaje? — A! prawda, przebranie....
 — Przebacz — odpowiedział starzec. — Stare oczy nie do płakania, a kiedy płaczą, to łzy je przepalają.
 — Prawda kochany baronie — rzekła — twój wzrok jest widocznie osłabiony, bo mimo stroju poznałbyś mnie zapewne.
 — A więc mam honor przedstawić się panu jako pani de Saint-Luc.
 — Saint-Luc — powtórzył starzec — nie mam szczęścia znać tego nazwiska.
 — Ale może pan znasz moje panieńskie nazwisko — odparła młoda mężatka — Joanna de Cossé-Brissac.
 — A! mój Boże! — wykrzyknął starzec, drżącemi rękami otwierając zaporę.
 Joanna nie pojmując tego szczególniejszego przyjęcia, tak różnego od tego jakiego się spodziewała, co przypisywała wiekowi starca i jego osłabieniu, widząc, że jest poznaną, zsiada i rzuciła się w jego objęcie.