Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/110

 — Pójdź — rzekł starzec, uściskawszy Joannę.
 Ponieważ nie spostrzegł dwóch jej towarzyszów, postępował ku zanikowi krokiem równym i mechanicznym, a za nim obydwa psy, które nie miały czasu obejrzeć i obwąchać podróżnych.
 Powierzchowność zamku była bardzo smutna; wszystkie okiennice zamknięte, rzec można, że był to wielki grobowiec.
 Słudzy czarno ubrani kręcili się tu i owdzie.
 Saint-Luc spojrzeniem zapytał żonę, czy to spodziewała się w zamku zastać.
 Joanna zrozumiała, że zaś sama pragnęła wyjść jak najprędzej z niepewności, zbliżyła się do barona i ujęła go za rękę.
 — A Diana? — rzekła — niema jej w domu?
 Starzec osłupiał, jakby rażony piorunem, i spojrzał z wyrazem przejmującym trwogą.
 — Diana?... — wyrzekł tylko.
 Psy na dźwięk tego imienia, uniosły mordy i zawyły żałośnie.
 Bussy zadrżał.
 Joanna spojrzała na Saint-Luca, który nie wiedział, czy ma iść dalej, czy się cofnąć.
 — Diana! — powtórzył starzec, jakby potrzebował czasu na zrozumienie pytania. — Więc nic nie wiesz?...
 Głos jego słaby i drżący przeszedł w łkanie.
 — O czem? czy się tu zdarzył jaki wypadek? — krzyknęła Joanna wzruszona, załamując ręce.
 — Diana umarła! — zawołał starzec, z rozpaczą wznosząc ręce ku niebu; jednocześnie potok łez spłynął mu po twarzy.
 — Umarła! — powtórzyła Joanna, usłupiała z przestrachu, blednąc jak widmo.
 — Umarła! — rzekł Saint-Luc z czułem politowaniem dla starca.