Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/118

 Szóstego dnia rano pod Paryżem, pan de Meridor odezwał się głosem, objawiającym zupełną zmianę.
 — Hrabio — rzekł — blisko już do mojego nieszczęścia, a przecież jestem spokojniejszy.
 — Za dwie godziny, — odpowiedział Bussy — ocenisz mnie pan, jak na to zasługuję.
 Wjechali do Paryża przez przedmieście Ś-go Marcelego.
 — Jedziemy do Luwru? — zapytał baron.
 — Panie — odpowiedział Busisy — najprzód zaprowadzę cię do mojego pałacu, abyś odpoczął i przebrał się, stosownie do godności osoby, której mam cię przedstawić.
 Ludzie hrabiego nie oczekiwali go jeszcze, albo raczej oczekiwać przestali.
 Wyszedł bowiem z domu w nocy przez małe drzwi, od których jeden klucz posiadał, sam osiodłał konia i wyjechał, widząc się tylko z Remy Haudouin.
 Łatwo pojąć, że jego nieodgadnione zniknięcie, przygody doznane w zeszłym tygodniu, którym nawet rany nie przeszkadzały natchnęły domowników myślą, że ich pan wpadł w zasadzkę, a los odwrócił się.
 Kiedy najlepsi przyjaciele i wierni słudzy Bussego odprawiali nowenny na intencję jego powrotu, więcej pozytywni szukali ciała jego po piwnicach, kanałach, rzece i fosie Bastylji.
 Jeden tylko człowiek, gdy go pytano o Bussego, odpowiadał:
 — Jest zdrów i cały.
 Człowiekiem, tak pewnym życia swojego pana, był Remy le Haudouin, który od rana do wieczora włóczył się po mieście, a nawet w nocy, i ilekroć powracał, zwątpiałym domownikom przynosił nieco radości.