Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/119

 Właśnie powracając z jednej z tajemniczych wycieczek, posłyszał na dziedzińcu wesołą wrzawę i ujrzał tłum służących, otaczających pana.
 Bussy mówił:
 — Jesteście uradowani z mojego przybycia, dziękuję wam. Zapytujecie oczyma, czy to ja sam czy tylko mój cień. Pomóżcie lepiej temu panu zsiąść z konia i pamiętajcie, że jest on przedmiotem szczególniejszego mojego uszanowania.
 Bussy umyślnie zwrócił uwagę służących na starca. Sądząc z jego skromnych i niemodnych sukni, ze starego konia, który nie mógł wytrzymać porównania z wierzchowcami Bussego, brali go za jakiegoś prowincjonalnego masztalerza, którego pan ich, lubiący przygody, z sobą przyprowadza.
 Po tych wyrazach, obstąpili barona. Hauduin śmiejąc się, patrzył zdaleka na wszystko; potrzeba było całej powagi Bussego, aby spędzić radosny uśmiech z wesołej twarzy młodego lekarza.
 — Prędzej, pokój dla tego pana zawołał Bussy.
 — Jaki?.. — zapytało naraz kilka głosów.
 — Najlepszy, mój własny!
 Pan de Meridor pozwalał się wieść prawie bezwładnie.
 Podał rękę starcowi, aby wejść na schody i przyjąć go jak najgodniej.
 Przyniesiono złocony puhar, w który Bussy chciał nalać wina na powitanie.
 — Dziękuję, — rzekł starzec — idźmy prędzej, gdzie iść mamy.
 — Pójdziemy, bo nietylko pan, ale i ja znajdę tam szczęście.
 — Przyznam się, hrabio, że używasz języka, którego nie rozumiem