Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/120

 — Mówię, że miłosierna Opatrzność chowa dla nas nieodgadnione pociechy i że zbliża się chwila, w której się o tem przekonamy.
 Baron z podziwieniem spojrzał na Bussego, który ręką dał znak, jakoby chciał powiedzieć; zaraz powrócę i wyszedł z uśmiechem na ustach.
 Zastał młodego lekarza przy drzwiach; poprowadził go do oddzielnego gabinetu.
 — I cóż, mój Hipokratesie, — rzekł — daleko jesteśmy?
 — W czem?
 — Co do ulicy świętego Antoniego.
 — Jestem w punkcie bardzo interesującym.
 Buissy odetchnął.
 — Czy mąż powrócił? — zapytał.
 — Powrócił, lecz bezskutecznie. Myślę, że potrzeba do rozwiązania dramatu ojca, którego chyba sam Bóg ześle cudownym sposobem.
 — Skąd wiesz o tem?
 — Mości hrabio — rzekł Haudouin ze zwykłą wesołością — ponieważ w czasie twojej nieobecności nie miałem komu służyć, starałem się obrócić wolny czas na swoją korzyść.
 — Opowiedz mi co uczyniłeś.
 — Po wyjeździe pana hrabiego przeniosłem pieniądze, książki i szpadę do mieszkania, najętego na rogu ulicy św. Antoniego i św. Katarzyny.
 — Wybornie.
 — Stam tąd mogłem widzieć cały dom, któryśmy wynaleźli, ale to od piwnic, aż do kominów.
 — Cóż dalej?
 — Sprowadziwszy się, zasiadłem w oknie.
 — Bardzo rozumnie.
 — Jednak była w tem niedogodność.
 — Jaka?