Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/121

 — Że można było dostrzec cień mężczyzny, ustawicznie patrzącego w jednym kierunku, a stąd posądzenia, że jestem szpiegiem, kochankiem, albo obłąkanym.
 — Słusznie; cóż więc uczyniłeś?
 — O! panie hrabio, na wszystko są środki.
 — Jakiż więc wynalazłeś?
 — Zakochałem się.
 — Co?...
 — Zakochałem się, a do tego szalenie.
 — W kimże?
 — W Gertrudzie.
 — W Gertrudzie, służącej pani de Monsoreau?
 — Nieinaczej. Alboż to ja szlachcic, abym się w paniach kochał; jestem ubogim lekarzem, nie pacjentów i z jednego, którym mię Pan Bóg obdarzył nie myślę wielkich ciągnąć korzyści, a potrzeba robić doświadczenia „in anima vili“.
 — Biedny Remy, wierz mi, umiem oceniać poświęcenie.
 — Mości hrabio, mimo wszystko, niema mię co żałować. Gertruda jest smacznym kąskiem, ma jeden nieoceniony talent.
 — Jaki?
 — Cudownie opowiada.
 — Doprawdy?
 — Przez nią wiem wszystko, co się u jej pani dzieje.
 — Haudouin, czy Opatrzność cię na mojej postawiła drodze. A więc dobrze jesteś z Gertrudą?
 — „Puella me delligit“ — odpowiedział Haudouin.
 — I bywasz w domu?
 — Byłem wczoraj o samej północy; wszedłem na palcach, przez ową bramę, którą pewnie pamiętasz, hrabio.