Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/125

udać się wprost do Luwru i rzucić się do nóg królowi?
 Co książę może powiedzieć? jaką przynieść pociechę?
 Bussy, jak zdolny wódz kazał lekarzowi jechać naprzód i zbadać sytuację.
 Remy powrócił z doniesieniem, że droga do pani de Monsoreau jest zupełnie bezpieczna.
 Baron tymczasem patrzył zdumiony.
 — To tu — mówił do siebie — mieszka książę Andegaweński?
 — Nie zupełnie — odrzekł Bussy — w każdym razie tu przebywa jego ukochana.
 Czoło starca zachmurzyło się.
 Skromna bowiem powierzchowność domu natchnęła go pewną nieufnością.
 — Panie — rzekł zatrzymując konia — my wieśniacy zupełnie inaczej żyjemy, lekkie paryskie obyczaje rażą nas i nie możemy pojąć waszych tajemnic. Sądzę, że jeżeli książę chce się widzieć ze mną, może przyjąć mię w swoim pałacu, a nie w mieszkaniu kochanki. Wkońcu skoro jesteś uczciwym człowiekiem, dlaczego wiedziesz mię do podobnej kobiety? Chyba dlatego, aby mię przekonać, że moja Diana żyłaby jeszcze, gdyby przełożyła hańbę nad zgon.
 — Cierpliwości, — rzekł Bussy z uśmiechem, nie należy uprzedzać się. Kobieta, którą masz ujrzeć, jest cnotliwą i godną poszanowania.
 — Co to za jedna?
 — Jest to... jest to żona jednego z twoich znajomych.
 — Czy tak?.., a mówiłeś, że książę ją kochał?
 — Zawsze mówię prawdę, panie baronie; wejdź, a przekonasz się o wszystkiem.