Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/135

chwili gdy go ujrzeli, nabawiał biedaka strachu nadzwyczajnego.
 — To o mnie mówią — myślał — czekają na mnie i myślą nad karą, na jaką za niedbalstwo zasłużyłem. Jestem zgubiony!
 Nagle dziwna myśl przyszła mu do głowy, chciał uciekać; ale zakonnicy wyszli naprzeciw niego, poddał się zatem przeznaczeniu i postępował dalej.
 Nakoniec jeden z zakonników ośmielił się odezwać:
 — Biedny bracie!
 Cornilot westchnął i wzniósł oczy wgórę.
 — Czy wiesz, że przeor czeka na ciebie — mówił drugi.
 — Mój Boże — dodał trzeci — rozkazał abyś, gdy powrócisz, natychmiast poszedł do niego.
 — Otóż tego się lękałem — rzekł Gorenflot.
 I nawpół umarły, wszedł do klasztoru.
 — To ty?... — zawołał brat furtjan, — prędzej, wielebny przeor Józef Foulon pytał o ciebie.
 I wziąwszy Gorenflota za rękę, ciągnął go do mieszkania przeora.
 — A! to ty. — Narobiłeś nam niepokoju!... — rzekł przeor.
 — Nadto dobroci mój ojcze — odparł Gorenflot, nie pojmując łagodnego tonu przeora.
 — Potem lękałeś się wejść, prawda?...
 — Przyznaję, że wejść nie śmiałem — odpowiedział mnich.
 — Bracie — za gorąco i nieroztropnie postąpiłeś.
 — Pozwól, mój ojcze, usprawiedliwić się.
 — Niema potrzeby. Twoja wycieczka....
 — Niema patrzeby — pomyślał Gorenflot — tem lepiej, sam nie wiedziałem co mówić.
 — Pojmuję doskonale — mówi opat. — Chwila szału i zapału uniosła cię za daleko, zapał jest