Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/137

 — Wygnanie!
 — Pozostając tutaj możesz doczekać się czegoś gorszego.
 — I cóż mi się może przytrafić?...
 — Proces kryminalny, zakończony dożywotniem więzieniem, jeżeli nie śmiercią.
 Gorenflot zbladł strasznie, nie pojmował jak mógł zasłużyć na więzienie, a tembardziej na śmierć, za nadużycie w trunkach i za nocowanie poza klasztorem.
 — Poddając się chwilowemu wygnaniu, nie tylko unikniesz niebezpieczeństwa, ale nadto rozwiniesz skrzydła na prowincji; to co mówiłeś, niebezpiecznem jest pod bokiem króla; lecz na prowincji jest łatwem do wykonania. Wyjeżdżaj jak najprędzej, bo może być zapóźno, a kto wie, czy łucznicy nie otrzymali już rozkazu uwięzienia cię.
 — Co, wielebny ojcze?... — wyjąkał mnich trwożnie, albowiem nie pojmując, o co chodzi, nie mógł zważyć wielkości swej winy — łucznicy!... i cóż ja uczyniłem łucznikom?
 — Ty z nimi nie miałeś do czynienia, ale oni mogą mieć z tobą...
 Alboż mnie oskarżono?
 — Ale cię mogą oskarżyć. Wyjeżdżaj, wyjeżdżaj bracie!...
 — Wyjechać? Łatwo to mówić, ale z czego będę żył?
 — Nic łatwiejszego. Jesteś kwestarzem zakonu. Z kwesty żywiłeś dawniej innych, teraz karm siebie. Bądź spokojny; system jaki rozwinąłeś, zyska na prowincji wielu stronników, i jestem pewny, że na niczem ci zbywać nie będzie. Ale oddal się prędzej i nie wracaj, aż cię uprzedzimy, że możesz być bezpieczny.
 Przeor czule uścisnąwszy brata Gorenflot, po-