Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/142

jomego, długi jego miecz i spojrzenie, jakiem pożerał przejeżdżających. Pomyślał:
 — Zapewne się myliłem; takiego człowieka nie można zastraszyć.
 Przy drzwiach stracił odwagę i podrapał się nie w nos ale za uchem.
 Nagle, twarz jego zajaśniała.
 — Dobra myśl — szepnął. Dobra myśl — i dowcipna. Powiem mu: Mój panie, każdy człowiek ma swoje zamiary i nadzieje, ja będę się modlił, aby ci się powiodły; a że ma złe zamiary, o czem nie wątpię, tem więcej potrzebuje modlitwy i dlatego jałmużną opatrzy. Jeśli spotkam uczonego, zapytam, czy mam się modlić o spełnienie nieznanych mi zamiarów, osobliwie, że mam podejrzenie ich niegodziwości. Uczynię, co uczony przykaże. Tym sposobem za nic nie będę odpowiedzialnym. Gdybym zaś uczonego nie spotkał, nie będę się modlił, a za jałmużnę zjem śniadanie.
 W pięć minut drzwi się otwarły i jeździec ukazał się znowu.
 Gorenflot zbliżył się do niego.
 — Panie — rzekł — jeżeli pięć „Ojcze nasz“ i pięć „Zdrowaś“ mogą się przydać...
 Jeździec zwrócił się do Gorenflota.
 — Gorenflot! — zawołał.
 — Pan Chicot!... — wykrzyknął mnich.
 — Do djabła! gdzie idziesz, — zapytał Chicot.
 — Ja sam nie wiem, a ty?
 — Ja co innego, wiem gdzie jadę; prosto przed siebie.
 — Daleko?
 — Tam gdzie stanę. Ale ty skoro nie chcesz powiedzieć gdzie idziesz, budzisz we mnie podejrzenie.
 — Jakie?
 — Że mię szpiegujesz.