Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/145

 — Jestem lunatykiem — rzekł — a nie wiedziałem o tem.
 — Lunatykiem!... co to znaczy....
 — To znaczy, — odpowiedział mnich — że u mnie duch panuje nad materją do tego stopnia, iż kiedy ciało śpi, duch działa.
 — Powiedz mi szczerze, czyś ty nie opętany?... Kto śpi i chodzi, mówi, gestykuluje, ma mowy w zgromadzeniu, to coś nienaturalnego, „Vade, retro satanas„.
 I Chicot cofnął się z koniem.
 — I ty mię opuszczasz — zawołał Gorenflot. „Et tu Brute?...“ tegom się nigdy po tobie nie spodziewał!
 Chicot ulitował się nad tą straszną rozpaczą.
 — Coś mówił?... — rzekł.
 — Kiedy?...
 — Teraz.
 Nie wiem; o mało nie zwarjuję, bo głowę mam pełną a żołądek pusty.
 — Mówiłeś, że masz iść w drogę?...
 — Prawda, tak mi przeor zalecił.
 — W którą stronę?....— zapytał Chicot.
 — Gdzie mi się podoba! — odpowiedział.
 — I idziesz?....
 — Ja nie wiem.
 Gorenflot wzniósł ręce wgórę.
 — Panie Chicot — rzekł — ratuj mnie w tej potrzebie, i pożycz mi dwa talary.
 — Zrobię coś lepszego; biorę cię z sobą!
 Gorenflot spojrzał na Gaskończyka nieufnie, jakby mu nie wierzył.
 — Ale pod warunkiem, że będziesz roztropny, w resztę nie wchodzę. Przyjmujesz mój projekt?...
 — Czy ja przyjmuję?... A masz pieniądze na podróż?...