Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/16

świętego Antoniego, wprost pałacu Tournelles i że gmach, który widziałam, to Bastylja.
 Objaśnienia te niewiele mię nauczyły.
 Nie byłam nigdy w Paryżu i nie znałam go zupełnie.
 Dzień nie przyniósł nic nowego.
 Wieczorem, gdy miałam siadać do stołu, zapukano do drzwi.
 Spojrzałyśmy na siebie.
 Zapukano powtórnie.
 — Idź, zobacz, kto to puka, — rzekłam.
 — Czy to nie hrabia?... — rzekła, widząc, że blednę.
 — Choćby i hrabia, otwieraj — odpowiedziałem.
 — Wiernie dotrzymał słowa, należy zatem i jemu dotrzymać...
 Po chwili powróciła, mówiąc:
 — Pan hrabia.
 — Prosić — odpowiedziałam.
 Gertruda otworzyła, hrabia ukazał się.
 — Prawda, pani — rzekł na progu — że wiernie dotrzymałem umowy?...
 — Tak, panie — odpowiedziałam — dziękuję.
 — Czy pani raczysz mię przyjąć — dodał z uśmiechem nieco ironicznym.
 — Proszę wejść.
 Hrabia zbliżył się i stał, prosiłam, ażeby usiadł.
 — Czy pan masz jakie wiadomości?... — zapytałam.
 — Skąd, albo raczej od kogo?
 — Od mego ojca z Meridor.
 — Nie wracałem do zamku Meridor i nie widziałem barona.
 — Zatem wracasz pan z Beauge, od księcia Andegaweńskiego?...