Strona:PL Dumas - Pani de Monsoreau T2.djvu/18

 — Wszystko pani wolno; ale ośmielam się uczynić uwagę, że możesz być dostrzeżona.
 — Przynajmniej w niedzielę mszy mogę wysłuchać?...
 — Lepiej, żebyś jej pani nie słuchała, jeżeli zaś chcesz koniecznie, to tylko w kościele Ś-tej Katarzyny.
 — Gdzież jest ten kościół?...
 — Naprzeciw pani mieszkania, z drugiej strony ulicy.
 — Dziękuję.
 I znowu milczenie.
 — Czekam pozwolenia pani, kiedy mogę ją odwiedzić — rzekł hrabia.
 — Alboż go pan potrzebujesz?
 — Tak, zaiste!... dotąd jestem jeszcez obcym dla pani.
 — Alboż nie masz klucza do domu?
 — Tylko mąż ma prawo go mieć.
 — Panie — odpowiedziałam strwożona temi słowy — możesz pan przyjść, ilekroć będziesz miał mi donieść coś ważnego.
 — Będę korzystał z pozwolenia, ale go nie nadużyję i na dowód tego, żegnam panią.
 To mówiąc, powstał.
 — Pan mię opuszczasz?... — zapytałam zdziwiona postępowaniem, któregom się nie spodziewała.
 — Pani — odrzekł hrabia — wiem, że mnie nie kochasz i nie chcę nadużywać twego położenia. Sądzę, że powoli przywykniesz do mnie i zostanie moją żoną mniej cię będzie kosztować poświęcenia.
 — Panie!... — mówiłam powstając także — czuję delikatność twego postępowania i umiem je ocenić. Masz słuszność i będę też mówiła z równą szczero-